تجزيه و تحليل سياست روشي است كه در مديريت دولتي به كار گرفته مي شود تا كارمندان دولت ، فعالان و ديگران بتوانند گزينه هاي موجود براي اجراي اهداف قوانين و مقامات منتخب را بررسي و ارزيابي كنند.
برخي از گروه هاي علوم سياسي نيز روش شناسي و همچنين بورس تحصيلي در مورد سياست هاي داخلي كشور خاص را به عنوان رشته هاي مجزا طبقه بندي مي كنند. در ايالات متحده ، سياست آمريكا اغلب به عنوان زيرشاخه جداگانه اي مورد توجه قرار مي گيرد.
برخلاف اين طبقه بندي سنتي ، برخي از گروه هاي دانشگاهي بورس تحصيلي را در دسته هاي موضوعي ، از جمله فلسفه سياسي ، رفتار سياسي (از جمله افكار عمومي ، اقدامات جمعي و هويت) و نهادهاي سياسي (از جمله قانونگذاران و سازمان هاي بين المللي) سازمان مي دهند. كنفرانس ها و مجلات علوم سياسي اغلب بر بورس تحصيلي در دسته بندي هاي خاص تر تأكيد دارند. به عنوان مثال انجمن علوم سياسي آمريكا داراي 42 بخش سازمان يافته است كه به روش ها و موضوعات مختلف تحقيق سياسي مي پردازد.
روش هاي پژوهشعلوم سياسي از نظر روش شناسي متنوع است. دانشمندان علوم سياسي از طريق تعداد زيادي جهت گيري هستي شناختي مختلف و با استفاده از ابزارهاي گوناگون به مطالعه سياست مي پردازند. از آنجا كه علوم سياسي اساساً مطالعه رفتار انسان است ، در همه جنبه هاي سياست ، توليد و تكثير مشاهدات در محيط هاي كنترل شده اغلب چالش برانگيز است ، اگرچه روش هاي تجربي به طور فزاينده اي رايج هستند (به علوم سياسي تجربي مراجعه كنيد). با استناد به اين دشواري ، رئيس سابق انجمن علوم سياسي آمريكا ، لارنس لاول ، يك بار گفت: "ما با عدم امكان آزمايش محدود مي شويم. سياست يك علم مشاهده اي است ، نه يك تجربي." به همين دليل ، دانشمندان علوم سياسي از لحاظ تاريخي نخبگان سياسي ، م institutionsسسات و رفتارهاي فردي يا گروهي را مشاهده كرده اند تا الگوها را شناسايي كنند ، كلي گويي كنند و نظريه هاي سياست را بسازند.
مانند همه علوم اجتماعي ، علوم سياسي با دشواري مشاهده بازيگران انساني روبرو مي شود كه فقط تا حدي مشاهده مي شوند و توانايي انتخاب هوشيارانه را دارند برخلاف ساير موضوعات مانند موجودات زنده غير انساني در زيست شناسي يا اشيا objects بي جان مانند فيزيك. عليرغم پيچيدگي ها ، علوم سياسي معاصر با اتخاذ انواع روش ها و رويكردهاي نظري براي درك سياست پيشرفت كرده است و كثرت گرايي روش شناختي از ويژگي هاي تعيين كننده علوم سياسي معاصر است.
روش هاي علوم سياسي تجربي شامل استفاده از آزمايش هاي ميداني ، نظر سنجي و آزمايش هاي پيمايشي ، مطالعات موردي ، رديابي فرآيند ، تحليل تاريخي و نهادي ، مردم نگاري ، مشاهده شركت كنندگان و تحقيقات مصاحبه است.
دانشمندان علوم سياسي همچنين از ابزارهاي نظري مانند نظريه بازي و مدل هاي مبتني بر عامل براي مطالعه مجموعه اي از سيستم ها و موقعيت هاي سياسي استفاده و توسعه مي دهند.
نظريه پردازان سياسي با تنوع مشابهي در مواضع و ابزارها ، از جمله نظريه سياسي فمينيستي ، تحليل تاريخي مرتبط با مكتب كمبريج ، رويكردهاي استراسايي و نظريه هاي ديگر ، به نظريه هاي پديده سياسي نزديك مي شوند.
علوم سياسي ممكن است با مباحثي كه مركز اصلي علوم اجتماعي ديگر است ، همپوشاني داشته باشد ، به عنوان مثال هنگامي كه هنجارهاي جامعه شناسي يا سوگيري هاي روانشناختي به پديده هاي سياسي متصل مي شوند. در اين موارد ، علوم سياسي يا مي تواند روش هاي مطالعه آنها را به ارث ببرد يا ممكن است رويكرد متضادي ايجاد كند. به عنوان مثال ، ليزا ويدين استدلال كرده است كه رويكرد علوم سياسي به ايده فرهنگ ، كه از گابريل آلموند و سيدني وربا نشات گرفته و توسط نويسندگاني مانند ساموئل پي. هانتينگتون مثال زدني است ، مي تواند از همسويي دقيق تر با مطالعه فرهنگ در انسان شناسي بهره مند شود. به نوبه خود ، روش هايي كه در علوم سياسي توسعه مي يابند ، ممكن است بر نحوه درك و رويكرد محققان در ساير زمينه ها مانند بهداشت عمومي ، رويكردها و سياست هاي سياسي تأثير بگذارند.تحصيلاتعلوم سياسي ، احتمالاً مانند كل علوم اجتماعي ، "به عنوان يك رشته در خط گسل بين" دو فرهنگ "در آكادمي ، علوم و علوم انساني زندگي مي كند." بنابراين ، در برخي از كالج هاي آمريكايي كه به تنهايي مدرسه يا كالج هنر و علوم جداگانه اي وجود ندارد ، علوم سياسي ممكن است يك بخش جداگانه باشد كه به عنوان بخشي از يك بخش يا مدرسه علوم انساني يا ليبرال مستقر شود. در حالي كه فلسفه سياسي كلاسيك در درجه اول با توجه به تفكر هلني و روشنگري تعريف مي شود ، دانشمندان علوم سياسي نيز با توجه به "تفكر مدرنيته" و دولت ملت معاصر ، همراه با مطالعه انديشه كلاسيك ، مورد توجه قرار مي گيرند و به همين دليل معاملات بيشتري دارند اصطلاحات با جامعه شناسان (به عنوان مثال ساختار و نمايندگي).
بيشتر كالج ها و دانشگاه هاي ايالات متحده آمريكا B.A. برنامه هاي علوم سياسي. M.A يا M.A.T. و دكتري يا Ed.D. برنامه ها در دانشگاه هاي بزرگتر معمول است.