با مطالعه نقاشي ، نقاشي ، كنده كاري و ساير مصنوعات ، حتي در صورت عدم وجود سابقه نوشته شده ، مي توان برخي از اطلاعات را بازيابي كرد. از قرن بيستم ، مطالعه پيش از تاريخ براي جلوگيري از محروميت ضمني تاريخ از تمدنهاي خاص ، مانند تمدن هاي جنوب صحراي آفريقا و آمريكاي قبل از كلمبيا ، مورد توجه قرار گرفته است. از مورخان در غرب به دليل تمركز غير متناسب بر جهان غرب انتقاد شده است. در سال 1961 ، مورخ بريتانيايي E. H. Carr نوشت:
مرز مرزبندي بين زمان هاي ماقبل تاريخ و تاريخي از بين مي رود وقتي كه مردم فقط در زمان حال زندگي نمي كنند و آگاهانه به گذشته و آينده خود علاقه مند مي شوند. تاريخ با تحويل سنت آغاز مي شود. و سنت به معناي انتقال عادتها و درسهاي گذشته به آينده است. سوابق گذشته براي بهره مندي نسل هاي آينده ثبت مي شود.
اين تعريف در محدوده تاريخ شامل منافع قوي مردمان مانند استراليايي هاي بومي و مائوري نيوزلند در گذشته است و سوابق شفاهي حتي قبل از تماس آنها با تمدن اروپا حفظ و به نسل هاي بعدي منتقل مي شود.
تاريخ نگاريتاريخ نگاري داراي تعدادي معاني مرتبط است. اولاً ، مي تواند به چگونگي توليد تاريخ اشاره داشته باشد: داستان توسعه روش و روش ها (به عنوان مثال ، حركت از روايت بيوگرافي كوتاه مدت به سمت تجزيه و تحليل موضوعي بلند مدت). ثانياً ، مي تواند به آنچه توليد شده است اشاره داشته باشد: مجموعه خاصي از نوشته هاي تاريخي (به عنوان مثال ، "تاريخ نگاري قرون وسطايي در طي دهه 1960" به معناي "آثار تاريخ قرون وسطي است كه در دهه 1960 نوشته شده است"). ثالثاً ، ممكن است به دليل توليد تاريخ اشاره شود: فلسفه تاريخ. به عنوان يك تحليل سطح بالا از توصيفات گذشته ، اين برداشت سوم مي تواند به دو مورد اول مربوط شود زيرا تحليل معمولاً بر روايت ها ، تفسيرها ، جهان بيني ، استفاده از شواهد يا روش ارائه ساير مورخان متمركز است. مورخان حرفه اي همچنين درمورد اين سوال بحث مي كنند كه آيا تاريخ را مي توان به عنوان يك روايت منسجم منفرد يا يك سري روايت هاي رقيب آموزش داد.
روشهاي تاريخيروش تاريخي شامل فنون و رهنمودهايي است كه به كمك آنها مورخان از منابع اوليه و ساير شواهد براي تحقيق و سپس نوشتن تاريخ استفاده مي كنند.
هرودوت هاليكارناسوس (484 قبل از ميلاد - حدود 425 قبل از ميلاد) به طور كلي به عنوان "پدر تاريخ" شناخته شده است. با اين حال ، توكيديد معاصر او (حدود 460 سال قبل از ميلاد - حدود 400 سال قبل از ميلاد) اعتبار دارد كه ابتدا در كار خود با نام "تاريخ جنگ پلوپونز" با يك روش تاريخي به خوبي توسعه يافته به تاريخ پرداخته است. توكيديدس ، برخلاف هرودوت ، تاريخ را محصول انتخابها و اعمال انسانها مي دانست و به علت و معلول نگاه مي كرد ، نه نتيجه ي مداخلات الهي (اگرچه هرودوت كاملاً به اين عقيده پايبند نبود). توكيديدس در روش تاريخي خود بر گاه شماري ، يك نقطه نظر اسمي خنثي تأكيد داشت و اينكه جهان انسان نتيجه اقدامات انسانها است. مورخان يوناني نيز تاريخ را چرخه اي مي دانستند و وقايع مرتباً تكرار مي شدند.در چين باستان و قرون وسطي سنت هاي تاريخي و استفاده پيچيده از روش تاريخي وجود داشته است. مقدمات تاريخ نگاري حرفه اي در شرق آسيا توسط مورخ دربار سلسله هان معروف به سيما كيان (145-90 قبل از ميلاد) ، نويسنده سوابق مورخ بزرگ (شيجي) ايجاد شد. سيما كيان به دليل كيفيت كار نوشتاري خود ، پس از مرگ به عنوان پدر تاريخ نگاري چين شناخته مي شود. مورخان چيني دوره هاي بعدي سلسله در چين از شيجي به عنوان قالب رسمي براي متون تاريخي و همچنين ادبيات بيوگرافي استفاده مي كردند.
سنت آگوستين در ابتداي قرون وسطي در انديشه هاي مسيحي و غربي تأثيرگذار بود. در دوره هاي قرون وسطايي و رنسانس ، تاريخ اغلب از طريق ديدگاه مقدس يا مذهبي مورد مطالعه قرار مي گرفت. در حدود سال 1800 ، گئورگ ويلهلم فردريش هگل ، فيلسوف و مورخ آلماني ، فلسفه و رويكرد دنيوي تري را در مطالعات تاريخي به ارمغان آورد.ابن خلدون ، مورخ عرب و جامعه شناس اوليه ، در مقدمه كتاب خود ، مقدمه (1377) ، درباره هفت اشتباهي كه فكر مي كرد مورخان مرتبا مرتكب مي شوند ، هشدار داد. در اين انتقاد ، او به گذشته عجيب و نياز به تفسير نزديك شد. اصالت ابن خلدون اين بود كه ادعا مي كند تفاوت فرهنگي عصر ديگر بايد بر ارزيابي مطالب تاريخي مربوطه حاكم باشد ، تا اصولي را تشخيص دهد كه براساس آن ممكن است براي ارزيابي تلاش شود ، و در آخر ، احساس نياز به تجربه ، علاوه بر اصول عقلاني ، به منظور ارزيابي فرهنگ گذشته. ابن خلدون اغلب "خرافات بيكار و پذيرش غيرقابل انتقاد داده هاي تاريخي" را مورد انتقاد قرار مي داد. در نتيجه ، او روش علمي را براي مطالعه تاريخ وارد كرد و اغلب از آن به عنوان "علم جديد" خود ياد مي كرد.